Historia i cel budowy

Istniejący system ochrony przeciwpowodziowej dorzecza Górnej i Środkowej Odry w głównych swych zarysach ukształtowany został w pierwszym trzydziestoleciu naszego wieku. Na system ten, tworzony głównie po powodzi 1903r., a następnie modernizowany i uzupełniany, składa się zabudowa hydrotechniczna w postaci zbiorników retencyjnych, polderów, suchych zbiorników przeciwpowodziowych, kanałów ulgi i wałów przeciwpowodziowych. Powódź w lipcu 1997 r. poddała egzaminowi ten system ochrony, który w wielu przypadkach okazał się niewystarczający, zwłaszcza w odniesieniu do aglomeracji miejskich zlokalizowanych w Dolinie Odry.

Rysunek 1. Dolina rzeki Odry poniżej Raciborza w czasie powodzi z lipca 1997 r

Skala oraz wielkość poniesionych strat (oszacowanych wtedy na 9,24 mld złotych) wymusiły opracowania strategii modernizacji i rozbudowy systemu ochrony przeciwpowodziowej dorzecza Odry.

W drugiej połowie 1997 r. zaczęto prace nad "Generalną strategią ochrony przed powodzią dorzecza Górnej i Środkowej Odry po Wielkiej Powodzi Lipcowej 1997 r Prace te, zakończone we wrześniu 1998 r. wykazały, że istniejący system nie gwarantuje bezpiecznego przejścia katastrofalnych wód powodziowych, a przeciwdziałać temu można poprzez zwiększenie retencji powodziowej w Dolinie Odry. W 1999 r. w wyniku połączenia Programu ODRA 2006 oraz Programu dla Odry powstał „Program dla Odry 2006”, którego celem było zbudowanie systemu zintegrowanej gospodarki dorzecza Odry, zapewniającego między innymi zabezpieczenie przeciw powodziowe Doliny Odry. Zarówno w "Generalnej strategii ..." jak również w „Programie dla Odry 2006”, jako podstawę założono wybudowanie zbiornika Racibórz na rzece Odrze oraz Kamieniec Ząbkowicki na Nysie Kłodzkiej. Jedynie dzięki uwzględnieniu zbiornika Racibórz, którego oddziaływanie sięgać będzie aż po Wrocław, można w sposób całościowy oddziaływać na gospodarkę wodną rzeki Odry.